In architecture,disturbance can refer to intentional design choices that disrupt or challenge traditional conventions or expectations. This caninvolve elements such as irregular shapes, asymmetrical designs, or the use of unexpected materials. Disturbance in architecture can create a sense ofdynamism, surprise, or even provoke thought and reflection in the viewer. It isoften used to push boundaries, create unique and memorable architectura lexperiences.
In the history of architecture, the concept of disturbance can be seen in various forms and movements that have challenged traditional norms and styles. One notable example is the Gothic architecture of the Middle Ages, which introduced disruptive elements such as pointed arches, ribbed vaults, and flying buttresses that contrasted with the earlier Romanesque style.
Another exampleis the Baroque architecture of the 17th and 18th centuries, which embraced dramatic forms, intricate ornamentation, and dynamic lighting effects to create a sense of movement and emotion. These disruptions to classical architectural principles were intended to evoke a sense of awe and grandeur in viewers.
Movements suchas Deconstructivism in the late 20th century have further explored the conceptof disturbance in architecture by breaking down traditional forms and creating fragmented, non-linear structures that challenge perceptions of space and function.
Disturbance in architecture has been a recurring theme through out history, reflecting the evolution of cultural, technological, and artistic influences on the built environment. Leon Battista Alberti is not typically credited as the first architect to use disturbance in architecture, he did play a signifi cant role inthe development of architectural theory and practice during the Renaissance period. Alberti was a prominent Italian architect, theorist, and author who wrote the influential treatise "De re aedificatoria" (On the Art of Building), which outlined principles of classical architecture and design.
Alberti's work focused on harmonious proportions, mathematical principles, and the revival of classical forms from ancient Rome. While his designs were based on principles of balance and symmetry, Alberti also emphasized the importance of variety and diversity in architecture to create interest and beauty.
While Alberti's work may not be characterized by overt disturbances in the sense of challenging conventions or norms, his contributions to architectural theory and practicelaid the foundation for later architects to explore more disruptive and innovative approaches to design.
---
It is difficult to pinpoint a single architect as the "first" to introduced is turbance in architecture, as the concept of challenging conventions and disrupting traditional norms has been a recurring theme through out architectural history. How ever, there have been several architects and movements that have been particularly influential in pushing boundaries and introducing disruptive elements in their designs.
One early example is the Gothic architecture of the Middle Ages, with its pointed arches,ribbed vaults, and flying buttresses that represented a departure from the earlier Romanesque style. The Baroque architects of the 17th and 18th centuries also introduced disruptive elements such as dramatic forms, intricate ornamentation, and dynamic lighting effects to create a sense of movement and emotion in their designs.
In more recent times, architects associated with movements like Deconstructivism, such as Frank Gehry and Zaha Hadid, have been known for their disruptive and unconventional approach to architecture, breaking down traditional forms and creating fragmented, non-linear structures that challenge perceptions of spaceand function.
The concept of disturbance in architecture has evolved over time, with various architects and movements contributing to the exploration of disruptive elements in design.
In architectural theory, the concept of postulate space refers to a the oretical or speculative space that is not necessarily bound by physical or practical constraints.
Postulate spaceis often used as a conceptual tool for exploring ideas, theories, and design possibilities that may not be realizable in the physical world but can inspireinnovative thinking and creative solutions.
Gian Lorenzo Bernini, an Italian architect and artist of the Baroque period, is known forhis innovative and disruptive approach to architecture. Bernini was a master of dramatic and dynamic forms, using light, shadow, and movement to create emotional and the atrical spaces.
One of Bernini's most famous architectural works is the colonnade surrounding St. Peter's Squarein Vatican City, which features rows of column s that appear to embrace and welcome visitors to the square. The colonnade's undulating form creates a sense of movement and rhythm, directing the eye towards the central obelisk and the façade of St. Peter's Basilica.
In addition tohis architectural works, Bernini was also a skilled sculptor and painter, known for his dynamic and expressive sculptures that capture moments of emotion and excitement.His ability to integrate sculpture, architecture, and space in innovative waysset him apart as a ground breaking figure in the history of art and architecture.
Bernini's work exemplifies the concept of disturbance in architecture through his bold and the atrical designs that challenge traditional norms and create immersive and engaging spaces for viewers.
Francesco Borromini, not "Brononi," was indeed an influential Italian architect known for his innovative and dynamic Baroque style. Borromini was a contemporary of Gian Lorenzo Bernini, and the two artists had a significant impact on the architectural land scape of Rome during the 17th century.
Francesco Borrominiwas known for his complex and inventive architectural designs, characterized by geometric and spatial experimentation. His buildings often featured intricatecurves, dramatic angles, and dynamic use of light and shadow to create visually stunning and emotionally engaging spaces.
Some of Borromini's most famous works include the Church of San Carlo alle Quattro Fontane and the Church of Sant'Ivo alla Sapienza in Rome, both of which showcase his mastery of Baroque architecture and his ability to create dynamicand immersive environments.
Like Bernini,Borromini pushed the boundaries of traditional architectural conventions and introduced new forms and ideas into his designs. His work continues to be celebrated for its creativity, complexity, and beauty in the history of architecture.
The Baroquestyle, which emerged in the late 16th century and flourished in the 17th and early 18th centuries, is characterized by its ornate and dramatic elements,dynamic use of space, and emotional intensity.
In Baroque architecture, architects sought to create grandiose and the atrical buildings that evoked a sense of awe and wonder in the viewer. The style often feature delaborate decoration, bold forms, and a sense of movement and dynamism. Baroque buildings were designed to impress and overwhelm, using a variety of architectural elements such as curved lines, dramatic lighting effects, and rich ornamentation.
One of the keyfigures associated with Baroque architecture is Gian Lorenzo Bernini, an Italian architect, sculptor, and painter who played a significant role in shaping the Baroque style in Rome. Bernini's architectural works, such as St.Peter's Square and the Cornaro Chapel in Santa Maria della Vittoria, exemplify the dynamic and the atrical qualities of Baroque architecture.
Other notable Baroque architects include Francesco Borromini, and Guarino Guarini, whose works in Italy exemplify the elaborate and complex nature of Baroque design.
Andrea Palladio,the renowned Italian Renaissance architect, is known for his classical and harmonious architectural style, rather than for "disturbance methods"in the sense of disruption or chaos. Palladio's work is characterized by its balance, proportion, and adherence to classical principles derived from ancient Roman architecture.
He often incorporated elements such as columns, pediments, and proportions based on mathematical ratios to create elegant and balanced compositions. Palladio's villas, churches, and palaces in the Veneto region of Italy are celebrated for their beauty, simplicity, and classical grace.
While Palladio's work may not be associated with the dramatic and dynamic qualities of Baroque architecture, his designs have had a lasting influence on Western architecture and continue to be studied and admired for their elegance and classical ideals.
Peter Eisenman,the contemporary American architect and theorist, is known for his avant-garde and the oretical approach to architecture. He is associated with the architectural movement known as deconstructivism, which challenges traditionalnotions of form, structure, and function in architecture.
In his writings,Peter Eisenman has explored a wide range of architectural topics, including historical precedents, the oretical concepts, and design methodologies. It ispossible that Eisenman has written about Andrea Palladio and his architectural methods from a critical or the oretical perspective, examining how Palladio's classical principles could be reinterpreted or disrupted through a contemporarylens.
Eisenman's interest in disruption, fragmentation, and the deconstruction of architectural conventions may lead him to analyze historical figures like Palladio in a newlight, exploring how their ideas could be subverted or transformed to create innovative and Peter Eisenman, as a prominent architect and architectural theorist, has engaged with the work of Andrea Palladio in his writings and design projects. Eisenman is known for his the oretical approach to architecture, which often involves questioning and reinterpreting architectural conventions and historical precedents.
In his exploration of Palladio's work, Eisenman has focused on how Palladio's classical principles and formal language can be deconstructed, disrupted, orreinterpreted through a contemporary lens. Eisenman's interest in disruption,fragmentation, and the manipulation of architectural elements has led him tocritically engage with Palladio's architecture in innovative ways.
Eisenman mayanalyze Palladio's designs in terms of their underlying geometries,proportions, and spatial relationships, seeking to uncover hidden complexities or contradictions with in the seemingly harmonious compositions. He might alsoexplore how Palladio's architectural language could be subverted or transformed to challenge traditional notions of form, structure, and meaning.
By reinterpreting Palladio's works through a deconstructivist or postmodern lens,Eisenman aims to provoke new ways of thinking about architecture, history, and design. His the oretical writings on Palladio likely offer insights into how historical architectural precedents can be reimagined and reinvented in contemporary practice.
Heterogeneous Space;
The concept of heterogeneous space in architecture emerged as a significant the oretical and design idea in the late 20th century, particularly in the fields of postmodernism and deconstructivism. Architects and theorists began to explorethe idea of creating spaces that were diverse, complex, and layered, incorporating multiple influences, references, and meanings within a single architectural composition.
Postmodern architects such as Robert Venturi, Denise Scott Brown, and Aldo Rossi embraced the idea of heterogeneous space by challenging the modernist emphasis onpurity, simplicity, and uniformity in architecture. They sought to create spaces that were rich in cultural references, historical allusions, and contextual relationships, reflecting the complexities and contradictions of contemporary society.
Deconstructivist architects like Peter Eisenman, Zaha Hadid, and Frank Gehry further pushed the boundaries of heterogeneous space by exploring concepts of fragmentation,dislocation, and ambiguity in architectural form and space. Their designs often featured dynamic and non-linear spatial configurations that challenged traditional notions of coherence and unity.
The notion of heterogeneous space continues to be a prominent theme in contemporary architecture, as architects grapple with the complexities of globalization,digital technology, and cultural diversity. By embracing heterogeneity in their designs, architects can create spaces that are open to multiple interpretations, experiences, and interactions, reflecting the diverse and inter connected nature of the contemporary world.
Overall, theexploration of heterogeneous space in architecture represents a departure fromthe homogeneity and uniformity of modernist architecture, offering a morenuanced and inclusive approach to spatial design that celebrates diversity,complexity, and multiplicity.
The concept of"Presence of Absence" in architecture often relates to the idea of designing spaces that evoke a sense of something missing or referencing elements that are not physically present. This concept can be deeply powerfulin architectural design, allowing for reflection, memory, and emotional connection. Here are a few ways this concept is applied in architecture:
1- Memorial Architecture
Memorials and monuments frequently use absence to evoke a sense of loss or to commemorateabsence it self. For example, the Vietnam Veterans Memorial in Washington, D.C.uses a minimalist design to evoke a powerful emotional response, with the reflective surface allowing visitors to see their own reflections along side the names of the fallen soldiers, creating a poignant sense of presence and absence.
2- Negative Space
Utilizing negative space effectively can create a strong presence of absence. This isseen in minimalist architecture where the absence of decoration or excessive elements can elicit a sense of calm, focus, or contemplation.
3- Ruins and Adaptive Reuse
Architectural designs that incorporate ruins or historical elements often emphasize what oncewas, creating a dialogue between past and present. This is evident instructures that preserve old façades or remnants within new designs,highlighting the absence of the original while celebrating its memory.
4- Installationsand Temporary Structures
Temporary installations often play with the idea of presence and absence. For instance,temporary pavilions or art installations that are dismantled after a certain period leave a mark on the land scape and memories, emphasizing the impact oftheir absence after removal.
5-Light and Shadow
The use of lightand shadow in architecture can also convey the concept of absence. Bycontrolling how light interacts with spaces, architects can guide attention tocertain areas while creating an interplay between seen and unseen, present andabsent.
6-SymbolicRepresentation
Architecture canembed symbols or motifs that reference what is absent. This might includedesigns that evoke the cultural or historical significance of a site or community, subtly reminding visitors of what once was or what is intangible.
7- Case Studies
7.1- Jewish Museum, Berlin (Daniel Libeskind): This building uses voids and empty spaces(the so-called "Voids") to represent the absence of Jewish life in Berlin due to the Holocaust. The voids are physically in accessible and stark,powerfully symbolizing absence.
7.2- 9/11Memorial, New York City: The footprints of the original Twin Towers have been transformed into reflecting pools. The names of the victims etched around the edges and the water falls that descend into the voids powerfully convey the magnitude of the loss.
Understanding and in corporating the presence of absence in architectural design can create spaces that resonate deeply with people, evoking emotions and memories through the thought ful use of what is not there.
The concept of"presence of absence" in architecture has been subtly embedded in the history of design. This idea, while perhaps not always explicit, has influenced various architectural periods and styles.Discovering its roots involves exploring how different eras and cultures have approached the balance between what is included and what is left out. Here’s a historical overview:
A- Ancient Architecture
A.1- Egyptian Temples and Pyramids
Absence as Eternity: Temples and pyramids often contained voids, chambers, and passagesmeant to convey the journey of the soul in the after life. The internal voids of pyramids, like the Great Pyramid of Giza, encapsulate the concept of eternityand the significance of the absence of the living within.
A.2- Greek and Roman Architecture
- Sacred Spaces:In ancient Greek temples, the cella (central chamber) often housed a cultstatue, and the area around it represented a deliberate absence of secular use,creating a sacred, revered space.
A.3-Forum and Public Spaces: Roman forums often used open spaces to symbolically emphasize communal presence and political power, with the absence of private use highlighting the public sphere's importance.
B- Medieval Architecture
B.1- Gothic Cathedrals
B.1.1- Light and Absence: Gothic cathedrals such as Notre-Dame de Paris used vast open interiorsand large stained glass windows to manipulate light. The spatial emptiness directed attention to the divine, using physical absence to achievetranscendence.
B.2- Monastic Architecture
B.2.1- Cloisters:The design of cloisters in medieval monasteries involved open courtyards that created spaces of contemplation and silence, emphasizing the absence of worldly influences and the presence of spiritual reflection.
C-Renaissance and Baroque Architecture
C.1- Renaissance
C.1.1- Perspective and Proportion: Renaissance architecture, with its return to classical ideals,often created spaces where absence was designed through symmetry and proportion. For instance, the harmonious empty squares of Florence, such as the Piazza della Signoria, used empty spaces to enhance civic pride and communalactivities.
C.2.- Baroque
C.2.1- Dramatic Interiors: Baroque architecture utilized dynamic forms and grand voids, likethe ceilings of churches decorated with frescoes that opened to the heavens,using absence to dramatize and elevate the spiritual experience.
D- Modern and Contemporary Architecture
D.1- Modernism(20th Century)
D.1.1- Less is More: Architects like Ludwig Mies van der Rohe embraced minimalism, where theabsence of ornamentation and unnecessary elements created a presence of simplicity and clarity. The spaces designed often used open plans, allowing forflexibility and a sense of continuous space.
D.1.2- LeCorbusier’s Villas: Designs like Villa Savoye featured open plans, large windows, and roof terraces, where the absence of internal walls fractured the traditional sense of interior boundaries, inviting nature inside.
D.2- Contemporary Architecture
D.2.1- Memorials and Minimalist Designs: Contemporary memorial designs, such as the Berlin Holocaust Memorial by Peter Eisenman, use the presence of absence to provoke thought and reflection. Empty spaces within urban environments or stark materials evoke emotions tied to loss and memory.
D.2.2- AdaptiveRe-use: Modern adaptive reuse projects often emphasize what remains and what has been lost, creating dialogues between the new and the old. For example, the High Line in New York City transforms an abandoned railway into a public park,where the absence of the train presence is a perpetual narrative about urban transformation.
Throughout history, the concept of "presence of absence" has evolved from sacredand contemplative spaces in ancient and medieval architecture to literate,dramatic voids in Renaissance and Baroque designs. In modern and contemporary architecture, it manifests through minimalism, adaptive reuse, and powerful memorial spaces. This enduring idea connects us to a deeper understanding ofspace, memory, and emotion in the built environment.
PostulateSpace ;
Architects and theorists may use postulate space to imagine alternative spatial configurations, experiment with unconventional geometries, or challenge traditional architectural conventions. By breaking free from the limitations of physical reality, designers can explore new possibilities, question established norms, and push the boundaries of architectural imagination.
Postulate spacecan also serve as a platform for theoretical discourse, allowing architects to engage with abstract concepts, philosophical ideas, and speculative scenarios that may not have a direct application in practice but can inform and enrich architectural thinking. By operating in the realm of postulate space,architects can explore radical ideas, unconventional approaches, and visionary concepts that have the potential to shape the future of architecture.
postulate space represents a creative and imaginative realm where architects can experiment,speculate, and dream without being constrained by practical considerations. It offers a space for exploration, innovation, and intellectual inquiry, allowing designers to push the limits of architectural discourse and envision new possibilities for the built environment.
TR
Mimaride disturbance, geleneksel kuralları veya beklentileri bozan ya da bunlara meydan okuyan kasıtlı tasarım tercihlerini ifade edebilir.Bu, düzensiz şekiller, asimetrik tasarımlar veya beklenmedik malzemelerin kullanımı gibi unsurları içerebilir. Mimaride disturbance, bir dinamizm,sürpriz duygusu yaratabilir ve hatta izleyicide düşünce ve yansımayı kışkırtabilir. Genellikle sınırları zorlamak, benzersiz ve unutulmaz mimari deneyimler yaratmak için kullanılır.
Mimarlık tarihinde, disturbance kavramı, geleneksel normları ve stilleri zorlayan çeşitli biçimlerde ve akımlarda görülebilir. Bunun dikkat çekici bir örneği, Orta Çağ'ın Gotik mimarisidir. Bu akım, önceki Romanesque stilekarşıt olarak sivri kemerler, kaburgalı tonozlar ve payandalar gibi rahatsız edici unsurları tanıttı.
Bir diğer örnek ise, 17. ve 18. yüzyılların Barok mimarisidir. Bu akım, dramatik formlar, karmaşık süslemeler ve dinamik aydınlatma efektlerini benimseyerek hareket ve duygu hissi yaratmayı amaçladı.Klasik mimari ilkelere yapılan bu disturbance, izleyicilerde hayranlık ve görkem duygusu uyandırmak için tasarlandı.
20. yüzyılın sonlarında Deconstructivism gibi akımlar,geleneksel formları yıkarak mekan ve işlev algılarına meydan okuyan parçalı,doğrusal olmayan yapılar yaratarak mimaride disturbance kavramını daha da araştırmıştır.
Mimarlıkta disturbance, kültürel, teknolojik ve sanatsal etkilerin yapılandırılmış çevre üzerindeki evrimini yansıtan, tarih boyunca tekrarlanan bir tema olmuştur. Leon Battista Alberti, mimarlıkta disturbance kavramını ilk kullanan mimar olarak tanınmasa da, Rönesans döneminde mimarlık teorisi ve pratiğinin gelişiminde önemli bir rol oynamıştır. Alberti, "De reaedificatoria" (On the Art of Building) adlı etkili eseri yazan, önemli bir İtalyan mimar, teorisyen ve yazardı. Bu eser, klasik mimarlık ve tasarım ilkelerini ortaya koymuştur.
Alberti'nin çalışmaları, uyumlu oranlar, matematiksel prensipler ve antik Roma'nın klasik formlarının yeniden canlandırılması üzerine odaklanmıştır. Tasarımları denge ve simetri ilkelerine dayansa da, Alberti aynı zamanda mimaride ilgi ve güzellik yaratmak için çeşitlilik ve farklılıkların önemini vurgulamıştır.
Alberti'nin çalışmaları, konvansiyonları veya normları açıkça zorlayan rahatsız edici unsurlarla tanımlanmasa da, mimarlık teorisi ve pratiğine yaptığı katkılar, sonraki mimarların daha yıkıcı ve yenilikçi tasarım yaklaşımlarını keşfetmeleri için temel oluşturmuştur.
--
Mimarlıkta disturbance kavramı ilk kez kimin tanıttığını belirlemek zor olsa da, geleneksel normları zorlamak ve bozmak, mimarlık tarihinde tekrar eden bir tema olmuştur. Ancak, sınırları zorlamak ve tasarımlarında rahatsız edici unsurlar tanıtmak konusunda özellikle etkili olan birçok mimar ve akım olmuştur.
Erken dönem örneklerden biri, sivri kemerler, kaburgalı tonozlar ve payandalarıyla önceki Romanesque tarzdan bir sapmayı temsil eden Orta Çağ Gotik mimarisidir. 17. ve 18. yüzyılların Barok mimarları da tasarımlarında hareket ve duygu hissi yaratmak için dramatik formlar, karmaşık süslemeler ve dinamik aydınlatma efektleri gibi rahatsız edici unsurlar tanıtmışlardır.
Daha yakın zamanlarda, Deconstructivism gibi akımlarla ilişkilendirilen mimarlar, örneğin Frank Gehry ve Zaha Hadid, rahatsız edici ve alışılmadık yaklaşımlarıyla tanınmışlardır. Geleneksel formları yıkarak ve parçalanmış, doğrusal olmayan yapılar oluşturarak mekân ve işlev algılarını zorlamışlardır.
Mimarlıkta disturbance kavramı zaman içinde evrim geçirerek,çeşitli mimar ve akımların tasarımda rahatsız edici unsurları keşfetmesine katkıda bulunmuştur.
Mimarlık teorisinde, "postulate space" kavramı,fiziksel veya pratik kısıtlamalarla sınırlı olmayan teorik veya spekülatif bir mekânı ifade eder. Postulate space, fiziksel dünyada gerçekleştirilemen fikirleri, teorileri ve tasarım olasılıklarını keşfetmek için kullanılan kavramsal bir araçtır ve yenilikçi düşünceyi yaratıcı çözümleri teşvik edebilir.
Gian Lorenzo Bernini, Barok döneminin İtalyan mimarı ve sanatçısı, mimarlıkta yenilikçi ve rahatsız edici yaklaşımıyla tanınır.Bernini, duygusal ve teatral mekânlar yaratmak için ışık, gölge ve hareketi kullanarak dramatik ve dinamik formların ustasıydı.
Bernini'nin en ünlü mimari eserlerinden biri, Vatikan'daki Aziz Petrus Meydanı'nı çevreleyen sütunlardır. Bu sütunlar, meydanı kucaklayıp ziyaretçileri karşılıyor gibi görünür. Sütun dizisinin dalgalı formu, hareketve ritim duygusu yaratarak gözleri merkezde ki dikilitaşa ve Aziz PetrusBazilikası'nın cephesine doğru yöneltmektedir.
Mimari eserlerinin yanı sıra, Bernini dinamik ve etkileyici heykelleriyle tanınan yetenekli bir heykeltıraş ve ressamdı. Yoğun duygu ve heyecanlarını yansıtan dinamik ve etkileyici heykelleriyle tanınıp, mimari ve mekânı yenilikçi yollarla bütünleştirme yeteneği, onu sanat ve mimarlık tarihinde çığır açan bir figür olarak öne çıkarmıştır.
Bernini'nin çalışmaları, cesur ve teatral tasarımlarıyla geleneksel kuralları zorlayan, izleyiciler için sürükleyici ve etkileyici mekânlar yaratan disturbance kavramını mimarlıkta örneklemektedir.
Francesco Borromini, 17. yüzyılın etkili İtalyan mimarıydı, yenilikçi ve dinamik Barok tarzıyla tanınır. Borromini, Gian Lorenzo Bernini'nin çağdaşıydı ve ikisi de 17. yüzyıl boyunca Roma'nın mimari peyzajında önemli etki yaratmışlardır.
Francesco Borromini, geometrik ve mekânsal deneylerle öne çıkan özgün ve ayrıntılı mimari tasarımlarıyla tanınır. Binaları genellikle karmaşık kıvrımlar,dramatik açılar ve görsel olarak çarpıcı ve duygusal olarak ilgi çekici alanlaryaratmak için ışık ve gölgenin aktif kullanımını ön plana çıkarmıştır.
Francesco Borromini'nin en ünlü eserlerinden bazıları,Roma'daki San Carlo alle Quattro Fontane Kilisesi ve Sant'Ivo alla Sapienza Kilisesi'dir. Bu yapılar, onun Barok mimarisindeki ustalığını, dinamik ve sürükleyici ortamlar yaratma becerisini sergilemektedir.
Bernini gibi Borromini de geleneksel mimari kalıplarının sınırlarını zorlamış ve tasarımlarına yeni formlar ve fikirler katmıştır. Çalışmaları, mimarlık tarihindeki yaratıcılığı, karmaşıklığı ve güzelliği ile tanınmaya devam etmektedir.
Barok tarzı, 16. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan ve 17. ve erken 18. yüzyıllarda gelişen bir tarzdır. Bu tarz, süslü ve dramatik unsurlar,dinamik mekân kullanımı ve duygusal yoğunluk ile karakterize edilir.
Barok mimaride, mimarlar, izleyicide hayranlık ve şaşkınlıkuyandıran görkemli ve teatral binalar yaratmayı amaçladılar. Bu tarz,genellikle ayrıntılı süslemeler, cesur formlar, hareket ve dinamizm duygusu içermektedir. Barok binalar, kavisli çizgiler, dramatik aydınlatma efektleri ve zengin süslemeler gibi çeşitli mimari unsurlar kullanılarak etkileyici ve büyüleyici olacak şekilde tasarlanmıştır.
Barok mimarisiyle ilişkilendirilen kilit figürlerden biri,Roma'daki Barok tarzını şekillendirmede önemli bir rol oynayan İtalyan mimar, heykeltıraş ve ressam Gian Lorenzo Bernini'dir. Bernini'nin Aziz Petrus Meydanıve Santa Maria della Vittoria'daki Cornaro Şapeli gibi mimari eserleri, Barok mimarinin dinamik ve teatral niteliklerini örneklemektedir.
Diğer önemli Barok mimarlar arasında, karmaşık ve ayrıntılı Barok tasarımını İtalya'da örnekleyen eserleriyle Francesco Borromini veGuarino Guarini de yer alır. Bu mimarların çalışmaları, Barok mimarinin gösterişli ve karmaşık doğasını gözler önüne serer.
Ünlü İtalyan Rönesans mimarı Andrea Palladio, karmaşa veyakaos anlamındaki "rahatsız edici yöntemler"den ziyade klasik veuyumlu mimari tarzıyla tanınıyor. Palladio'nun çalışması, dengesi, oranı ve antik Roma mimarisinden türetilen klasik ilkelere bağlılığıyla karakterize edilir. Palladio'nun çalışmaları, simetri, düzen ve uyum gibi klasik ideallerden etkilenmiştir.
Zarif ve dengeli bileşenler yaratmak için sıklıkla sütunlar,sütun başlıkları ve matematiksel oranlara dayalı orantılar gibi unsurları biraraya getirmiştir. Palladio'nun İtalya'nın Veneto bölgesindeki villaları,kiliseleri ve sarayları güzellikleri, sadelikleri ve klasik zarafetleriyletanınır.
Palladio'nun çalışmaları, Barok mimarisinin dramatik vedinamik nitelikleriyle ilişkilendirilmese de, Batı mimarisine kalıcı bir etkiyapmıştır ve zarafeti ve klasik idealleriyle övülmeye ve incelenmeye devametmektedir.
Peter Eisenman, çağdaş Amerikalı bir mimar ve teorisyen olarak, mimarlıkta avangart ve teorik yaklaşımıyla tanınır. Deconstructivism olarak bilinen mimari akımla ilişkilendirilir ve mimarlıkta form, yapı ve işlevin geleneksel kavramlarını sorgular.
Yazılarında, Peter Eisenman tarihsel örnekler, teorik kavramlar ve tasarım metodolojileri dahil olmak üzere çeşitli mimari konuları incelemiştir. Eisenman'ın, Andrea Palladio ve onun mimari yöntemleri hakkında eleştirel veya teorik bir bakış açısıyla yazmış olması mümkündür. Buyazılarında, Palladio'nun klasik prensiplerinin çağdaş bir bakış açısıyla nasıl yeniden yorumlanabileceği veya bozulabileceği incelenebilir.
Eisenman'ın rahatsızlık, parçalanma ve mimari konvansiyonların dekonstrüksiyonuna olan ilgisi, onu Palladio gibi tarihi figürleri yeni bir ışıkta incelemeye yönlendirebilir; fikirlerinin nasıl altüst edilebileceğini veya dönüştürülebileceğini keşfedebilir. Önde gelen bir mimar ve mimari teorisyeni olarak, Peter Eisenman yazılarında ve tasarım projelerinde Andrea Palladio'nun çalışmalarıyla ilgilenmiştir. Eisenman, mimarlıkta teorik yaklaşımı ile tanınır; bu genellikle mimari konvansiyonları ve tarihsel örnekleri sorgulamayı ve yeniden yorumlamayı içerir.
Palladio'nun eserlerini keşfederken, Eisenman Palladio'nun klasik prensiplerini ve formal dilini çağdaş bir bakış açısıyla nasıl dekonstrüksiyon yapılabilir, rahatsız edilebilir veya yenidenyorumlanabileceğine odaklanmıştır. Eisenman'ın rahatsızlık, parçalanma ve mimari unsurların manipülasyonuna olan ilgisi, onu Palladio'nun mimarisini yenilikçi şekillerde eleştirel olarak incelemeye yönlendirmiştir.
Eisenman, Palladio'nun tasarımlarını altında yatan geometrileri, oranları ve mekansal ilişkileri açısından analiz edebilir; görünüşte uyumlu kompozisyonların içindeki gizli karmaşıklıkları veya çelişkileri ortaya çıkarmaya çalışabilir. Ayrıca, Palladio'nun mimari dilinin nasıl altüst edilebileceğini veya dönüştürülebileceğini, geleneksel form, yapıve anlam kavramlarını sorgulamak için keşfedebilir.
Palladio'nun eserlerini dekonstrüktivist veya postmodern birbakış açısıyla yeniden yorumlayarak, Eisenman mimarlık, tarih ve tasarım hakkında yeni düşünme yollarını teşvik etmeyi amaçlar. Palladio üzerine kuramsal yazıları muhtemelen tarihsel mimari örneklerin çağdaş uygulamada nasıl yeniden hayal edilebileceği ve yeniden icat edilebileceği konusunda iç görülersunar.
Heterogeneous Space;
Mimarlıkta Heterogeneous Space kavramı, özellikle postmodernizm ve dekonstrüktivizm alanlarında, 20. yüzyılın sonlarında önemli bir teorik ve tasarım fikri olarak ortaya çıktı. Mimarlar ve teorisyenler, tekbir mimari kompozisyon içinde birden çok etki, referans ve anlamı içeren,çeşitli, karmaşık ve katmanlı mekânlar oluşturma fikrini keşfetmeye başladılar.
Robert Venturi, Denise Scott Brown ve Aldo Rossi gibi postmodern mimarlar, Heterogeneous Space kavramını benimsedi ve mimarlıkta modernist vurguyu olan saflık, basitlik ve birlik gibi özellikleri sorguladılar. Onlar, kültürel referanslar, tarihsel göndermeler ve bağlamsal ilişkiler bakımından zengin mekânlar yaratmayı amaçladılar ve böylece çağdaş toplumun karmaşıklıklarını ve çelişkilerini yansıttılar.
Peter Eisenman, Zaha Hadid ve Frank Gehry gibi dekonstrüktivist mimarlar, mimari form ve mekânda parçalanma, yer değiştirme ve belirsizlik kavramlarını keşfederek Heterogeneous Space sınırlarını daha da zorladılar. Tasarımları genellikle geleneksel tutarlılık ve birlik kavramlarını sorgulayan dinamik ve doğrusal olmayan mekânsal konfigürasyonlar içeriyordu.
Heterogeneous Space kavramı, çağdaş mimaride halen öneml ibir tema olarak devam etmektedir. Mimarlar, küreselleşmenin, dijital teknolojinin ve kültürel çeşitliliğin karmaşıklıklarıyla başa çıkmaya çalışırken heterojenliği kucaklayarak tasarımlarında açık, çoklu yorumlara,deneyimlere ve etkileşimlere açık mekânlar yaratabilirler. Bu, çağdaş dünyanın çeşitli ve birbirine bağlı doğasını yansıtır.
Genel olarak, mimarlıkta Heterogeneous Space keşfi,modernist mimarlıkta homojenlik ve birbirine benzerlikten ayrılarak,çeşitliliği, karmaşıklığı ve çoğulculuğu kutlayan daha incelikli ve kapsayıcı bir mekânsal tasarım yaklaşımı sunar.
Mimarlıkta "Presence of Absence" kavramı genellikle fiziksel olarak bulunmayan unsurlara atıfta bulunarak veya eksiklik hissi uyandıran mekânlar tasarlama fikriyle ilişkilidir. Bu kavram, mimaritasarımda yansıma, hafıza ve duygusal bağ kurma imkânı sağlar. İşte bu kavramın mimaride nasıl uygulandığına dair birkaç örnek:
1- Memorial Architecture
Anıtlar ve anıtlar, bir kayıp hissi uyandırmak veya yokluğun kendisini anmak için sıklıkla yokluğu kullanır. Örneğin Washington, D.C.'deki Vietnam Gazileri Anıtı, güçlü bir duygusal tepki uyandırmak için minimalist bir tasarım kullanır; yansıtıcı yüzey, ziyaretçilerin ölen askerlerin isimlerinin yanında kendi yansımalarını görmelerine olanak tanıyarak dokunaklı bir varlık ve yokluk hissi yaratır.
2- Negative Space
Negatif alanı etkili bir şekilde kullanmak güçlü bir yokluk hissi yaratabilir. Bu durum, dekorasyon veya aşırı unsurların yokluğunun sakinlik, odaklanma veya tefekkür hissi uyandırabildiği minimalist mimaride görülür.
3- Ruins and Adaptive Reuse
Kalıntıları veya tarihi unsurları içeren mimari tasarımlar genellikle bir zamanlar ne olduğunu vurgulayarak geçmiş ve bugün arasında bir diyalog yaratır. Bu, eski cepheleri veya kalıntıları yeni tasarımlar içinde koruyan, orijinalin yokluğunu vurgularken anısını kutlayan yapılarda belirgindir.
4- Installations and Temporary Structures
Geçici enstalasyonlar genellikle varlık ve yokluk fikriyle oynar. Örneğin, belirli bir süre sonra sökülen geçici pavyonlar veya sanat enstalasyonları, söküldükten sonra yokluklarının etkisini vurgulayarak manzara ve anılar üzerinde bir iz bırakır.
5- Light and Shadow
Mimaride ışık ve gölge kullanımı yokluk kavramını da aktarabilir. Mimarlar, ışığın mekanlarla nasıl etkileşime girdiğini kontrol ederek, görünen ve görünmeyen, mevcut ve yok arasında bir etkileşim yaratırken dikkati belirli alanlara yönlendirebilirler.
6- Symbolic Representation
Mimari, olmayan şeylere atıfta bulunan semboller veya motifler içerebilir. Bu, bir alanın veya topluluğun kültürel veya tarihi önemini çağrıştıran, ziyaretçilere bir zamanlar ne olduğunu veya soyut olanı incelikle hatırlatan tasarımları içerebilir.
7- Case Studies
7.1- Yahudi Müzesi, Berlin (Daniel Libeskind): Bu bina,Holokost nedeniyle Berlin'deki Yahudi yaşamının yokluğunu temsil etmek için boşluklar ve boş alanlar (“Boşluklar” olarak adlandırılır) kullanır. Boşluklar fiziksel olarak erişilemez ve sade olup yokluğu güçlü bir şekilde sembolize etmektedir.
7.2- 9/11 Anıtı, New York Şehri: Orijinal İkiz Kulelerin ayak izleri yansıtma havuzlarına dönüştürülmüştür. Kenarlara kazınan kurbanların isimleri ve boşluklara inen şelaleler kaybın büyüklüğünü güçlü bir şekilde ifade etmektedir.
Mimari tasarımda presence of absence anlamak ve dahil etmek,insanlarda derin yankılar uyandıran, orada olmayanın düşünceli kullanımı yoluyla duyguları ve anıları çağrıştıran mekanlar yaratabilir.
Mimaride “presence of absence” kavramı, tasarım tarihine incelikle yerleştirilmiştir. Bu fikir, belki her zaman açık olmasa da, çeşitli mimari dönemleri ve tarzları etkilemiştir. Köklerini keşfetmek, farklı dönemlerin ve kültürlerin neyin dahil edildiği ve neyin dışarıda bırakıldığı arasındaki dengeye nasıl yaklaştığını keşfetmeyi içerir. İşte tarihsel bir genel bakış:
A- Antik Mimari
A.1- Mısır Tapınakları ve Piramitleri
Sonsuzluk Olarak Yokluk: Tapınaklar ve piramitler genellikle ruhun öbür dünyadaki yolculuğunu anlatmak için boşluklar, odalar ve geçitler içerir. Büyük Giza Piramidi gibi piramitlerin iç boşlukları, sonsuzluk kavramını ve içinde yaşayanların yokluğunun önemini kapsar.
A.2- Yunan ve Roma Mimarisi
- Kutsal Alanlar: Antik Yunan tapınaklarında, cella (merkezi oda) genellikle bir kült heykeli barındırırdı ve etrafındaki alan, kutsal,saygı duyulan bir alan yaratarak seküler kullanımın kasıtlı olarak yokluğunu temsil ederdi.
A.3-Forum ve Kamusal Alanlar: Roma forumları genellikle toplumsal varlığı ve siyasi gücü sembolik olarak vurgulamak için açık alanlar kullanmış, özel kullanımın yokluğu kamusal alanın önemini vurgulamıştır.
B- Orta çağ Mimarisi
B.1- Gotik Katedraller
B.1.1- Işık ve Yokluk: Notre-Dame de Paris gibi Gotik katedraller ışığı manipüle etmek için geniş açık iç mekanlar ve büyük vitray pencereler kullanmıştır. Mekânsal boşluk, aşkınlığa ulaşmak için fiziksel yokluğu kullanarak dikkati ilahi olana yöneltmiştir.
B.2- Manastır Mimarisi
B.2.1- Dehlizler: Orta çağ manastırlarındaki dehlizlerin tasarımı, tefekkür ve sessizlik alanları yaratan, dünyevi etkilerin yokluğunu ve ruhani düşüncenin varlığını vurgulayan açık avlular içeriyordu.
C-Rönesans ve Barok Mimarisi
C.1- Rönesans
C.1.1- Perspektif ve Orantı: Rönesans mimarisi, klasik ideallere dönüşüyle birlikte, genellikle simetri ve orantı yoluyla yokluğun tasarlandığı alanlar yaratmıştır. Örneğin, Floransa'nın Piazza della Signoria gibi ahenkli boş meydanları, sivil gururu ve toplumsal faaliyetleri geliştirmek için boş alanları kullanmıştır.
C.2.- Barok
C.2.1- Dramatik İç Mekanlar: Barok mimarisi, ruhani deneyimi dramatize etmek ve yükseltmek için yokluğu kullanarak, fresklerle süslü kiliselerin göklere açılan tavanları gibi dinamik formlar ve büyük boşluklar kullanmıştır.
D- Modern ve Çağdaş Mimari
D.1- Modernizm (20. Yüzyıl)
D.1.1- Less is More: Ludwig Mies van der Rohe gibi mimarlar,süslemenin ve gereksiz unsurların yokluğunun sadelik ve netlik yarattığı minimalizmi benimsemişlerdir. Tasarlanan mekânlarda genellikle açık planlar kullanılmış, esneklik ve kesintisiz alan hissi sağlanmıştır.
D.1.2- Le Corbusier’s Villas: Villa Savoye gibi tasarımlarda açık planlar, geniş pencereler ve çatı terasları kullanılmış, iç duvarların yokluğu geleneksel iç mekân sınırlarını kırarak doğayı içeriye davet etmiştir.
D.2- Çağdaş Mimari
D.2.1- Memorials and Minimalist Designs: Peter Eisenman'ınBerlin Holokost Anıtı gibi çağdaş anıt tasarımları, düşünce ve yansımayı kışkırtmak için presence of absence kullanır. Kentsel çevrelerdeki boş alanlar veya sade malzemeler, kayıp ve hafızaya bağlı duyguları uyandırır.
D.2.2- Adaptive Re-use: Modern uyarlanabilir yeniden kullanım projeleri genellikle neyin kaldığını ve neyin kaybedildiğini vurgulayarak yeni ve eski arasında diyaloglar yaratır. Örneğin, New York'taki High Line, terk edilmiş bir demiryolunu, trenin yokluğunun kentsel dönüşüm hakkında sürekli bir anlatı olduğu halka açık bir parka dönüştürmektedir.
Tarih boyunca “presence of absence” kavramı, antik ve ortaçağ mimarisindeki kutsal ve tefekkür alanlarından Rönesans ve Barok tasarımlarındaki edebi, dramatik boşluklara kadar evrilmiştir. Modern ve çağdaş mimaride ise minimalizm, uyarlanabilir yeniden kullanım ve güçlü anma alanları ile kendini göstermektedir. Bu kalıcı fikir, bizi yapılı çevrede mekân, hafıza ve duygulara dair daha derin bir anlayışa bağlamaktadır.
Postulate Space;
Mimarlar ve teorisyenler, alternatif mekânsal konfigürasyonlar hayal etmek, alışılmadık geometriler denemek veya geleneksel mimari geleneklere meydan okumak için postulat mekânı kullanabilirler.Tasarımcılar, fiziksel gerçekliğin sınırlamalarından kurtularak yeni olasılıkları keşfedebilir, yerleşik normları sorgulayabilir ve mimari hayalgücünün sınırlarını zorlayabilir.
Postulat alanı aynı zamanda teorik söylem için bir platform görevi görebilir ve mimarların soyut kavramlar, felsefi fikirler ve pratikte doğrudan bir uygulaması olmayan ancak mimari düşünceyi bilgilendirip zenginleştirebilecek spekülatif senaryolarla ilgilenmesine olanak tanır.Mimarlar, postulat uzayında faaliyet göstererek radikal fikirleri, alışılmadık yaklaşımları ve mimarlığın geleceğini şekillendirme potansiyeline sahip vizyoner kavramları keşfedebilirler.
Postulat alanı, mimarların pratik düşüncelerle kısıtlanmadan deney yapabilecekleri, spekülasyonda bulunabilecekleri ve hayal kurabilecekleri yaratıcı ve yaratıcı bir alanı temsil eder. Keşif, yenilik ve entelektüel sorgulama için bir alan sunarak tasarımcıların mimari söylemin sınırlarını zorlamasına ve yapılı çevre için yeni olasılıklar öngörmesine olanak tanır.
